Verpleegkundig zorgplan voor longontsteking

Wat is longontsteking?

Longontsteking is een luchtweginfectie die de longen aantast en ontstekingen en vochtophoping in de luchtzakken (longblaasjes) veroorzaakt. Verschillende micro-organismen, waaronder bacteriën, virussen en schimmels, kunnen deze aandoening veroorzaken. Wanneer de longblaasjes gevuld raken met vocht of pus, of wanneer pleurale effusie optreedt, kan dit leiden tot ademhalingsmoeilijkheden, hoesten en verminderde zuurstofuitwisseling in de longen.

Longontsteking kan variëren van mild tot ernstig en kan bijzonder gevaarlijk zijn voor bepaalde risicogroepen, zoals zuigelingen, oudere volwassenen en personen met een verzwakt immuunsysteem of chronische gezondheidsproblemen. De ernst van de infectie hangt af van factoren zoals het type ziekteverwekker dat de infectie veroorzaakt, de leeftijd van de patiënt en de algemene gezondheidstoestand.

Veel voorkomende tekenen en symptomen van pneumonie zijn onder meer (National Heart, Lung and Blood Institute, 2022):

• Hoesten (kan slijm produceren)
• Koorts en rillingen
• Kortademigheid of snelle ademhaling
• Pijn op de borst die verergert bij ademhalen of hoesten
• Moeheid
• Misselijkheid, braken of diarree (komt vaker voor bij kinderen)
• Verwarring (komt vaker voor bij oudere volwassenen)

Als er niets aan wordt gedaan, kan longontsteking leiden tot complicaties zoals secundaire infecties of zelfs respiratoire insufficiëntie. Zorgverleners spelen een belangrijke rol bij het beoordelen van patiënten, het initiëren van passende interventies en het voorlichten van patiënten en hun families over de aandoening en de behandeling ervan.

Soorten pneumonie

Longontsteking kan in verschillende typen worden ingedeeld op basis van de setting van de infectie, het micro-organisme dat de infectie veroorzaakt en de onderliggende gezondheidsstatus van de patiënt. De belangrijkste soorten pneumonie zijn onder meer:

De belangrijkste soorten pneumonie zijn onder andere:

• Door de gemeenschap opgelopen pneumonie (CAP): Dit is de meest voorkomende vorm van pneumonie bij personen die niet in het ziekenhuis zijn opgenomen of in instellingen voor langdurige zorg verblijven (Mandell & Niederman, 2019). CAP kan worden veroorzaakt door verschillende ziekteverwekkers, waaronder Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzaeen respiratoire virussen, zoals influenza en respiratoir syncytieel virus (RSV).
• In het ziekenhuis opgelopen pneumonie (HAP): HAP, ook bekend als nosocomiale pneumonie, ontwikkelt zich 48 uur of langer na opname in het ziekenhuis en is niet aanwezig op het moment van opname (Kalil et al., 2016). HAP wordt vaak veroorzaakt door antibioticaresistente bacteriën, zoals methicilline-resistent Staphylococcus aureus (MRSA) en Pseudomonas aeruginosa.
• Ventilator-geassocieerde pneumonie (VAP): Dit type pneumonie komt voor bij patiënten die mechanische beademing ondergaan en ontwikkelt zich 48-72 uur na endotracheale intubatie (Klompas et al., 2014). VAP is een ernstige complicatie die kan leiden tot een langer verblijf in het ziekenhuis, hogere zorgkosten en hogere sterftecijfers.
• Aspiratiepneumonie: Dit type longontsteking treedt op wanneer voedsel, vloeistof of andere stoffen in de longen worden ingeademd, waardoor een infectie ontstaat (Mandell & Niederman, 2019). Aspiratiepneumonie komt vaker voor bij personen met slikproblemen, verminderd bewustzijn of gastro-oesofageale refluxziekte (GERD).

Hoe werkt een sjabloon voor een verpleegplan voor pneumonie?

Een verpleegzorgplan voor pneumonie (NCP) is essentieel voor zorgverleners om georganiseerde en effectieve zorg te bieden aan patiënten met de diagnose pneumonie. Hier is een stapsgewijze handleiding voor zorgverleners over het gebruik van dit verpleegplan pneumonie PDF:

Stap 1: Patiëntbeoordeling en gegevensverzameling

Begin met een lichamelijk onderzoek en onderzoek ook de informatie en medische geschiedenis van de patiënt. Volg dit met een grondig onderzoek van de luchtwegen. Evalueer mogelijke symptomen van pneumonie, veranderingen in ademhalingsfrequentie, ritme, diepte en het vermogen van de patiënt om effectief te hoesten. Beoordeel longgeluiden, vitale functies, mentale status en zuurstofstatus met behulp van Pulsoximetrie en arteriële bloedgassen (ABG's) om de ernst van de toestand van de patiënt te bepalen. U kunt gebruik maken van onze Verpleegkundige beoordeling voor pneumonie sjabloon om dit makkelijker te maken.

Stap 2: Verpleegkundige diagnose formuleren en doelen stellen

Stel op basis van de beoordelingsgegevens een verpleegkundige diagnose op die de toestand en zorgbehoeften van de patiënt nauwkeurig weergeeft. Stel zowel doelen op lange als op korte termijn vast voor het herstel van de patiënt. Deze doelen moeten specifiek, meetbaar en afgestemd zijn op de situatie van de individuele patiënt.

Stap 3: Verpleegkundige interventies plannen en uitvoeren

Op basis van de bevindingen van de verpleegkundige beoordeling moeten passende interventies worden geselecteerd om de luchtwegklaring te bevorderen. Assisteer bij veranderingen in beweging en positionering om de longexpansie voor immobiele patiënten te bevorderen wanneer dat nodig is. Geef zo nodig extra zuurstof om voldoende zuurstofsaturatieniveaus te handhaven en een verstoorde gasuitwisseling te beheersen. Elke interventie moet een duidelijke motivering hebben waarin het doel en de verwachte voordelen worden uitgelegd. Implementeer deze interventies als onderdeel van de zorgroutine van de patiënt.

Stap 4: Evalueer en pas de zorg aan

Evalueer regelmatig de effectiviteit van de interventies en de voortgang van de patiënt in de richting van de gestelde doelen. Documenteer de resultaten in het evaluatiegedeelte van het zorgplan. Pas op basis van deze evaluatie het zorgplan zo nodig aan, waarbij interventies of doelen worden bijgewerkt om te zorgen voor doorlopende, passende zorg.

Verpleegkundige diagnose voor pneumonie

Bij de zorg voor patiënten met een longontsteking is de ontwikkeling van een alomvattend NCP voor pneumonie essentieel. Dit proces is cruciaal voor het identificeren van geschikte verpleegkundige diagnoses die als leidraad dienen voor de selectie van interventies en gewenste resultaten.

Enkele veel voorkomende verpleegkundige diagnoses voor patiënten met pneumonie zijn (Herdman & Kamitsuru, 2017):

1. Ineffectieve luchtwegklaring: Deze diagnose houdt verband met het onvermogen van de patiënt om secreties effectief uit de luchtwegen te verwijderen, vaak als gevolg van ademnood, verhoogde slijmproductie, ontsteking en verzwakte hoestreflex. Patiënten met pneumonie kunnen ademhalingsmoeilijkheden, hoesten en verhoogde sputumproductie ervaren, wat de luchtwegklaring verder in gevaar kan brengen.
2. Verminderde gasuitwisseling: Longontsteking kan leiden tot een verminderde gasuitwisseling als gevolg van vochtophoping en longontsteking, wat resulteert in verminderde zuurstofdiffusie en verwijdering van kooldioxide. Patiënten kunnen tekenen van hypoxemie vertonen, zoals kortademigheid, tachypneu en verminderde zuurstofsaturatie.
3. Acute pijn: Patiënten met pneumonie kunnen acute pijn ervaren die verband houdt met ontsteking, hoesten en pleuritische pijn op de borst. De pijn kan worden omschreven als scherp, stekend of pijnlijk en kan erger worden bij diep ademhalen of hoesten. Adequate pijnbestrijding is essentieel om het comfort te bevorderen en een effectieve ademhaling en hoesten te vergemakkelijken.

Verpleegkundige ingrepen bij pneumonie

Bij het opstellen van een verpleegplan voor patiënten met pneumonie is het essentieel om rekening te houden met een reeks interventies die betrekking hebben op verschillende aspecten van de gezondheid en het welzijn van de patiënt.

Ademhalingsondersteuning en luchtwegbeheer

Zuurstoftherapie toedienen zoals voorgeschreven om voldoende zuurstofvoorziening te behouden. Het aanmoedigen van hoest- en diepe ademhalingsoefeningen helpt verder de longexpansie en de secretieklaring te bevorderen. Borstfysiotherapietechnieken zoals percussie en vibratie kunnen ook secreties mobiliseren.

Medicijnen beheren en toedienen

Het toedienen van een antibioticabehandeling zoals voorgeschreven door de arts is essentieel voor de behandeling van de onderliggende bacteriële infectie, zoals bacteriële pneumonie. Het toedienen van pijnstillers en koortswerende middelen helpt pijn en koorts onder controle te houden, maar nauwlettend toezicht op mogelijke bijwerkingen is noodzakelijk. Het toedienen van bronchodilatoren en mucolytica zoals voorgeschreven kan ook de doorgankelijkheid van de luchtwegen verder verbeteren en de secretieklaring vergemakkelijken.

Patiëntenvoorlichting en gezondheidsbevordering

Het voorlichten van gehospitaliseerde patiënten en zorgverleners over longontsteking, de oorzaken ervan, risicofactoren voor het ontwikkelen van pneumonie en preventiestrategieën is essentieel. Juiste handhygiënetechnieken en het benadrukken van het belang ervan helpen de verspreiding van infecties te verminderen. Het bevorderen van stoppen met roken en het verstrekken van middelen en ondersteuning kan patiënten ook helpen om te stoppen.

Toezicht en beoordeling

Het is ook belangrijk om regelmatig de vitale functies te beoordelen en te controleren, waaronder ademhalingsfrequentie, zuurstofsaturatie, bloeddruk en temperatuur. Evaluatie van de reactie van de patiënt op behandelingen en aanpassing van de zorgplan is daarom ook cruciaal in het behandelingsproces.

Referenties

Herdman, H.T., & Kamitsuru, S. (2017). NANDA internationale verpleegkundige diagnoses. Thieme. https://books.google.com.ph/books?id=sJ0uDwAAQBAJ&pg=PT11&source=gbs_selected_pages&cad=1#v=onepage&q&f=false

Kalil, A.C., Metersky, M.L., Klompas, M., Muscedere, J., Sweeney, D.A., Palmer, L.B., Napolitano, L.M., O'Grady, N.P., Bartlett, J.G., Carratalà, J., El Solh, A. A., Ewig, S., Fey, P.D., File, T.M., Jr, Restrepo, M. I., Roberts, J.A., Waterer, G.W., Cruse, P., Knight, S.L., & Brozek, J.L. (2016). Behandeling van volwassenen met in het ziekenhuis opgelopen pneumonie en beademingsgerelateerde pneumonie: richtlijnen voor klinische praktijken uit 2016 door de Infectious Diseases Society of America en de American Thoracic Society. Klinische besmettelijke ziekten, 63(5), e61 — e111. https://doi.org/10.1093/cid/ciw353

Klompas, M., Branson, R., Eichenwald, EC, Greene, L.R., Howell, M.D., Lee, G., Magill, S. S., Maragakis, L.L., Priebe, G.P., Speck, K., Yokoe, D.S., & Berenholtz, S.M. (2014). Strategieën ter voorkoming van beademingsgerelateerde pneumonie in ziekenhuizen voor acute zorg: update 2014. Infectiebestrijding en ziekenhuisepidemiologie, 3.5 Bijlage 2, S133—S154. https://doi.org/10.1017/s0899823x00193894

Mandell, L.A., & Niederman, M.S. (2019). Aspiratiepneumonie. Het New England Journal of Medicine, 380(7), 651—663. https://doi.org/10.1056/NEJMra1714562