Identyfikacja i wspieranie dzieci ze szkła

Co to jest zespół szklanego dziecka?

Termin „zespół szklanego dziecka” odnosi się do dzieci, które dorastają z rodzeństwem o specjalnych potrzebach, dzieckiem o wysokich potrzebach lub rodzeństwem z chorobą przewlekłą. Często oczekuje się, że to ignorowane rodzeństwo będzie wolne od problemów, dojrzałe i samowystarczalne od najmłodszych lat. Jednocześnie ich rodzice są zajęci stanem zdrowia rodzeństwa ze specjalnymi potrzebami lub niepełnosprawnością rozwojową. Termin „szklane dzieci” nie oznacza kruchości; zamiast tego podkreśla, jak często są „postrzegane” przez członków rodziny, a ich potrzeby nieświadomie przeoczone.

Przyczyny zespołu szklanego dziecka

Zespół szklanego dziecka wynika z różnych dynamiki rodziny, na którą zwykle wpływają:

• Brak równowagi uwagi rodziców: Rodzice mogą nadać priorytet dziecku o specjalnych potrzebach, nieumyślnie pozostawiając zdrowemu rodzeństwu samodzielne zarządzanie.
• Role dozorcy: Wiele dzieci ze szkła przyjmuje role opiekunów swojego rodzeństwa z przewlekłą chorobą, przyczyniając się do poczucia przeoczenia.
• Tłumienie emocjonalne: Ci młodzi ludzie mogą tłumić swoje potrzeby z dzieciństwa, wierząc, że nie powinni zwiększać obciążenia rodziny.
• Psychologiczny wpływ stanów przewlekłych: Dorastanie u boku przewlekle chorego lub dziecka o wysokich potrzebach może prowadzić do negatywnych uczuć, takich jak uraza, poczucie winy, i niepokój.

Manifestacja i objawy zespołu szklanego dziecka

Oto typowe oznaki i przejawy obserwowane u dzieci ze szkła:

Tłumienie emocjonalne

Chociaż ten jest postrzegany jako przyczyna, może być również objawem zespołu szklanego dziecka. Na początku szklane dzieci często ukrywają swoje uczucia, ponieważ uważają, że ich potrzeby są mniej istotne niż potrzeby ich innego rodzeństwa. Zwykle powoduje to trudności w wyrażaniu emocji i szukaniu wsparcia dla zdrowia psychicznego w razie potrzeby.

Poczucie przeoczenia

Wiele dzieci ze szkła czuje się zaniedbywanych, ponieważ uwaga ich rodziców jest skierowana głównie na dziecko o specjalne potrzeby. W rezultacie mogą czuć się niewidzialni w dynamice swojej rodziny i unikać proszenia o pomoc.

Nadrozwinięte poczucie odpowiedzialności

Wiele rodzeństwa dziecka o wysokich potrzebach przyjmuje obowiązki opiekuna, pomagając w pracach domowych lub innych pracach przekraczających to, co można by oczekiwać w ich wieku. Niektóre dorosłe rodzeństwo kontynuują ten wzorzec, czując się zobowiązane do opieki nad swoim przewlekle chorym rodzeństwem nawet w wieku dorosłym.

Zachowanie przyjemne dla ludzi

Ponieważ oczekuje się, że będą wolne od problemów, wiele szklanych dzieci rozwija nawyk priorytetowego traktowania potrzeb innych dzieci i członków rodziny nad własnymi. Mogą czuć presję, aby być „dobrą dziewczyną” lub „dobrym chłopcem”, aby uniknąć stresu rodzicom.

Wina i samoobwinianie

Zdrowe dzieci czują się winne z powodu doświadczania negatywnych uczuć, takich jak uraza lub frustracja wobec rodzeństwa o specjalnych potrzebach. Mogą wierzyć, że ich zmagania są nieznaczne w porównaniu do stanu zdrowia potrzebującego dziecka, prowadząc do obwiniania siebie i cierpienia emocjonalnego.

Trudności w relacjach rodzeństwa

Relacje rodzeństwa mogą stać się napięte, zwłaszcza gdy zdrowe rodzeństwo odczuwa nieprzyjemność ciągłej uwagi poświęcanej rodzeństwu o specjalnych potrzebach. Szklane dzieci mogą również mieć trudności z nawiązaniem więzi z młodszym rodzeństwem lub starszymi siostrami, czując się odłączone z powodu nierównomiernego rozłożenia uwagi w rodzinie.

Brak świadomości własnych potrzeb

Wiele dzieci ze szkła dorasta nieświadomych swoich wyzwań, ponieważ uczono je, że ich własne potrzeby ustępują potrzebom ich rodzeństwa o specjalnych potrzebach. Może to utrudnić dbanie o siebie, tworzenie granic i regulowanie emocji.

Szukanie wsparcia w późniejszym życiu

Jako dorośli wiele dzieci ze szkła uświadamia sobie konsekwencje ich wychowania i szuka dodatkowej pomocy poprzez grupy wsparcia, terapię lub interakcje z szerszą rodziną. Zasoby, takie jak poradnictwo w zakresie zdrowia psychicznego i programy wsparcia rodzeństwa, mogą pomóc w rozwiązaniu tych nierozwiązanych problemów.

Wpływ zespołu szklanego dziecka

Dorastanie jako szklane dziecko może mieć trwały wpływ na samopoczucie emocjonalne i psychiczne jednostki, wpływając na jej relacje, samoocenę i ogólne doświadczenia życiowe. Poniżej znajdują się cztery główne skutki zespołu szklanego dziecka:

Niepokój emocjonalny i psychiczny

Wiele szklanych dzieci ma tendencję do zmagania się z nierozwiązanymi negatywnymi uczuciami, takimi jak samotność, poczucie winy i frustracja. Ponieważ często oczekuje się, że będą wolne od problemów, mogą tłumić swoje emocje, zwiększając ryzyko rozwoju chorób psychicznych, takich jak lęk i depresja. Bez odpowiedniego wsparcia zdrowia psychicznego i emocjonalnego, wyzwania te mogą utrzymywać się w wieku dorosłym.

Walczy z własną tożsamością i wartością

Szklane dziecko czuje się niewidoczne, ponieważ ciągła uwaga rodziców koncentruje się na rodzeństwie z przewlekłą dolegliwością. Może to utrudnić im identyfikację swoich potrzeb, tworzenie granic i rozwijanie silnej samooceny. Wielu dorosłych szuka leczenia zdrowia psychicznego lub uczestniczy w grupach wsparcia, aby rozwiązać problemy z tożsamością.

Wyzwania w relacjach i interakcjach społecznych

Dorastając w środowisku, w którym ich emocje zostały przeoczone, szklane dzieci mogą rozwijać niepewne przywiązania w związkach rodzeństwa, przyjaźnie, i romantyczne związki partnerskie. Wiele dorosłych rodzeństwa nadal przejmuje role opiekunów w swoich związkach, priorytetowo traktując innych nad sobą, co może prowadzić do emocjonalnego wyczerpania.

Zwiększone poczucie odpowiedzialności i obciążenie opiekuńcze

Wiele dzieci ze szkła przyjmuje obowiązki opiekuńcze nad swoim przewlekle chorym lub potrzebującym rodzeństwem dziecięcym od najmłodszych lat, często przenosząc to poczucie obowiązku w dorosłości. Może to skutkować zwiększonym poczuciem obowiązku wobec członków rodziny, czasami kosztem ich dobrego samopoczucia. Niektórzy mogą również odczuwać presję ze strony dalszej rodziny, aby kontynuować opiekę długo po dzieciństwie.

Leczenie i wspieranie dzieci ze szkła

Zapewnienie skutecznej opieki nad zdrowiem psychicznym dzieciom ze szkła wymaga kompleksowego podejścia, które rozpoznaje ich potrzeby emocjonalne i określone przeszkody. Wiele dzieci ze szkła dorasta czując się niewidoczne w wyniku ogromnej uwagi rodziców poświęconej dziecku o specjalnych potrzebach lub przewlekle choremu bratu lub siostrze. Dlatego pracownicy służby zdrowia powinni promować otwarte dyskusje na temat swoich uczuć i doświadczeń. Zapewnienie dzieciom dostępu do usług zdrowia psychicznego, terapii i grup wsparcia może pomóc im budować umiejętności radzenia sobie i przetwarzać psychologiczne skutki dzieciństwa.

Interwencje rodzinne powinny koncentrować się na poprawie dynamiki rodziny, zapewniając, że zarówno dziecko z przewlekłą chorobą, jak i dziecko zwane dziećmi szklanymi otrzymają potwierdzenie emocjonalne, na jakie zasługują. Zachęcanie do programów wsparcia rodzeństwa może pomóc przeoczonym rodzeństwu poczuć się wysłuchanym i zrozumianym, jednocześnie prowadząc rodziców w równoważeniu uwagi wśród wszystkich dzieci.

Główne wnioski

Zespół szklanego dziecka dotyka zdrowe dzieci dorastające z rodzeństwem o specjalnych potrzebach, często prowadząc do tłumienia emocjonalnego, podwyższonego poczucia odpowiedzialności i zmaga się z samooceną, ponieważ uwaga rodziców jest skierowana przede wszystkim na potrzebujące dziecko. Bez odpowiedniego wsparcia zdrowia psychicznego, to przeoczone rodzeństwo może rozwinąć długotrwałe schorzenia psychiczne, trudności w związkach z rodzeństwem i wyzwania w rozpoznawaniu własnych potrzeb.

Pracownicy służby zdrowia psychicznego, tacy jak Ty, odgrywają kluczową rolę w zapewnianiu leczenia zdrowia psychicznego, grup wsparcia i rozwijaniu umiejętności radzenia sobie w celu zapewnienia dobrego samopoczucia zarówno dzieciom szklanym, jak i członkom ich rodziny.